De grootste fout bij het schrijven van mijn boek

Onder deze boom, in die stoel, heb ik in vier maanden mijn “Ellen in Wonderland” boek geschreven. En daarbij heb ik een hele grote fout gemaakt.

>> Bekijk de video, of lees de tekst die onder de video staat <<

Mijn boek ging over de reis van 2,5 jaar in mijn camper. Aan het einde van die reis kwam ik in een huisje terecht met deze boom in de tuin. Dat heb ik in een andere video uitgelegd, met de titel: “Alchemist in Tarifa.”

Ik wist nu: dit is het laatste hoofdstuk van het boek, dus nu kan ik het hele verhaal opschrijven. Ik had heel veel dagboekaantekeningen, en in de bloedhete zomer ben ik hele dagen in die stoel gaan zitten en heb ik in rap tempo dat boek geschreven.

Ik nam een risico. Ik verdiende natuurlijk geen geld in deze tijd. Maar ik dacht: met dit boek ga ik gewoon genoeg doen aan mijn marketing en ik ga programma’s verkopen, en het komt allemaal goed.

Maar het kwam helemaal niet goed. Want toen ik het boek af had, werd ik ziek. Zo ziek dat ik uiteindelijk terug moest naar Nederland. Ik had in Spanje wel een dokter gevonden, maar ze kwam er maar niet achter wat ik had, en ze bleef me wel antibiotica voeren, en daar werd ik nog zieker van. Op een gegeven moment dacht ik: ik moet naar huis. Ik moet naar Nederland. Daar moet ik een arts gaan vinden, en daar moet ik beter gaan worden.

Ik vond gelukkig een goede huisarts, en samen hebben we er ons uiteindelijk over verbaasd dat ik een darmontsteking bleek te hebben. Hij zei dat een darmontsteking niet vaak voorkomt, en vroeg hoe ik eraan kwam. Toen kwamen we er samen achter dat het mogelijk iets te maken had met mijn jeugd. Daar heb ik niet zoveel herinneringen aan overgehouden. We hebben besloten dat ik mijn darmen ging helen, en tegelijkertijd ook in therapie ging.

Toen ging er bij mij een lichtje branden. Dat ik zo ziek ben geworden, heeft er direct mee te maken met dat ik dat boek ben gaan schrijven. Dat verhaal van die camper was prima, maar als historica dacht ik dat ik de lezer alle feiten moest geven, en dus moest ik aan het begin beginnen. Dus ik had heel eerlijk alles geschreven over mijn jeugd, en wat ik daar nog van wist, en mijn huwelijk en de scheiding. Daarmee had ik ineens een enorme doos van Pandora open getrokken, met alle trauma’s die ik natuurlijk heel lang onder allemaal putdeksels had verstopt, en in één keer kwamen die aan de oppervlakte. Ik kreeg die hele doos van Pandora niet meer dicht. Mijn darmontsteking was daar letterlijk een reactie op.

Als jij ooit een memoire wilt gaan schrijven, dan kan ik je dat van harte aanbevelen. Ik heb uiteindelijk later dat boek geschreven en gepubliceerd, en dat heeft me echt heel veel goed gedaan.

Wat ik nooit meer zou doen, is alle oude draken wakker maken. Oude draken moet je laten slapen. Daar zijn therapeuten in Nederland het niet mee eens, maar daar ben ik ondertussen heilig van overtuigd. Je hoeft niet naar de oorsprong van je trauma om je trauma te helen. Sterker nog: als je te hard op zoek gaat naar de oorsprong van je trauma, dan kan dat je hertraumatiseren. Dan kun je daar uiteindelijk zieker van worden, zoals dat bij mij ook is gebeurd.

Dus als je een boek gaat schrijven, als je aan persoonlijke ontwikkeling doet, kijk vooral naar de draken in het heden, ga daar het gesprek mee aan, en dat is werk genoeg. Dan hoef je echt niet die oude trauma’s aan te kijken. Beter van niet.

Dit is de link naar de video met het verhaal hoe ik in dit huisje terecht kwam.

Ik ben benieuwd wat jouw ervaringen zijn. Laat je het me weten? Ik kijk uit naar je reactie. Op het contactformulier staan alle plekken waar je me kunt vinden.

Je kunt ook een gratis coaching sessie met mij boeken!

Kijk voor meer informatie op de website travellingtheroadtofreedom.com