Alchemist in Nederland
Het was een avond in oktober. Er hing een volle maan in de lucht. Ik liep buiten met mijn foster hond een laatste rondje rond mijn huis in het natuurgebied van Tarifa. Ineens visualiseerde ik een houten huisje op een camping dichtbij een grote stad in Nederland. Het beeld was sterk. Mijn innerlijke kompas vertelde me dat ik terug zou gaan naar Nederland. Pas later bedacht ik daar met mijn rationele denkvermogen goede redenen voor (die ik je in deze video vertel).
De volgende dag stuurde een vriendin een advertentie op Facebook van een houten huisje op een camping in de buurt van Nijmegen. Het zag er precies zo uit als het huisje dat ik de avond ervoor had gevisualiseerd. Toen wist ik het zeker. Dit was een teken, omdat mijn intuïtie overeen kwam met een signaal uit het universum. Zoveel synchroniciteit moet ik wel serieus nemen. Het besluit staat vast.
De rest van de maand hadden we goddelijk weer in Tarifa. De zon scheen, en er stond geen wind. Eind november lag ik nog in badpak op het strand. Ik bleef maar video’s opnemen in prachtige landschappen. Ik kwam in deze weken ineens ook allemaal leuke nieuwe mensen tegen. Ik ging bijna twijfelen. Zou ik in Tarifa bijven? Toch bleef ik bij mijn besluit. Ik heb tijdens mijn reis geleerd dat ik beter naar mijn intuïtie kan luisteren, omdat het veel beter weet wat goed voor mij is dan mijn hoofd.
De reis naar Nederland was verschrikkelijk. Vier dagen lang reed ik door regen, sneeuw, en nog meer regen. De aankomst in Nederland was niet veel beter. Ik moest over het gras lopen om in mijn huisje te komen, maar door de aanhoudende regen zakte ik steeds verder weg in de modder. Er waren geen faciliteiten, niet eens een warme douche. Toen ik hulp vroeg bij de eigenaresse om in ieder geval een begaanbaar pad aan te leggen, antwoordde ze dat ‘ik de modder moest omarmen,’ en dat was alles wat ze voor me wilde doen. Dit was ook een teken. Ik moest hier weg.
Ik deelde een bericht op Facebook waarin ik zocht naar een nieuw onderkomen, en dat bericht is bijna viraal gegaan. Er kwam geen oplossing, want oh ja, er is een huizencrisis in Nederland. Toen ben ik op huizen gaan passen. Een tijdje leek het er nog op dat ik na 2 februari echt dakloos zou zijn, en toen kwam het verlossende antwoord. Ik kan 2,5 maand terecht in een huis achter Arnhem, om op een hond te passen.
In dezelfde week gebeurde er een aantal andere magische gebeurtenissen, die een einde betekenen aan een lange weg vol draken. Ik bedacht ineens een briljant nieuw programma voor mijn bedrijf, en sterker nog: ik vond op mijn computer dat ik dit programma al klaar heb. Ik zat in mijn eentje te schaterlachen achter mijn computer. Belangrijker nog is dat ik een aantal andere mooie dingen beleefde, die betekenden dat ik veel oud zeer heb geheeld uit mijn jeugd. Het leed is geleden. Ik ben klaar voor een nieuwe toekomst, waarin ik veel oude patronen los kan laten.
Nu ineens weet ik waarom mijn intuïtie me vertelde dat ik naar Nederland terug moest komen. Nu ineens zag ik de zin ervan in dat ik zoveel tegenslag meemaakte. Deze tegenslagen waren een herhaling van dingen die ik al eerder mee had gemaakt, weliswaar in een iets andere vorm, maar wel met opmerkelijke overeenkomsten. Nu herleefde ik ze nog een keer, om ze op een dieper niveau te helen. Bovendien was het geweldig om te merken dat ik zelf nu op een andere manier door die gebeurtenissen heen ging, en dat de uitkomsten zoveel beter waren.
Voor mensen die bekend zijn met mijn “Ellen in Wonderland’ boek’ en de 12 stappen van de ‘reis van de held’ nog een kleine toevoeging. Afgelopen december ging ik door fase 11: dood en wederopstanding. Nu ik succesvol door die fase heen ben gekomen kwam ik afgelopen aan fase 12, waarin ik de heilige graal in ontvangst mocht nemen. Net zoals Santiago in het boek ‘de Alchemist’ van Paolo Coelho, kreeg ik aan het einde van een lange reis mijn geschenk, omdat ik de signalen had gevolgd.
Ik kom dus weer uit op een conclusie die ik ook trok in mijn video ‘Alchemist in Tarifa.’ Ik heb tijdens mijn reis geleerd om de signalen te volgen die het universum op mijn pad stuurt. Ik heb vooral ook geleerd om heel goed te luisteren naar mijn intuïtie, en veel minder naar mijn rationele denkvermogen. Als mijn intuïtie en het universum hetzelfde zeggen, dan weet ik helemaal zeker wat mijn volgende stappen zijn, ook al is de verleiding om het niet te doen overweldigend. Mijn intuïtie heeft het altijd aan het rechte eind, zelfs als het betekent dat ik een tijdje door een diep dal moet gaan. Zelfs dan, want aan het einde van die donkere tunnel sta ik ineens in het licht.
Nu hoor ik je vragen: hoe leer je om naar je intuïtie te luisteren? Voor mij is het antwoord: dagelijks schrijven. Als je elke dag een dagboek of een logboek bijhoudt, of je morning papers schrijft, of aan journaling doet, of hoe je het ook wilt noemen, dan gaat je dat lukken. Waarom? Omdat journaling je helpt om dichter bij jezelf te blijven, en je minder te laten meeslepen door wat er om je heen gebeurt. In dat proces leer je ook om steeds beter naar jezelf te luisteren, en vooral ook om de stem van je intuïtie te onderscheiden van alle andere stemmen in je hoofd.
Journaling is de eerste stap op weg naar vrijheid. Daarom heb ik een 21-daagse dagboek challenge ontwikkeld. Je kunt starten wanneer je wilt. 21 dagen lang help ik je op weg om dagelijks in je dagboek te schrijven. Doe je mee?
